César Manrique

Lanzarote kent een aantal “moet je hebben gezien”-bezienswaardigheden en een aantal bezienswaardigheden die naar onze mening alleen het bezoeken waard zijn als je hier langere tijd bent of meerdere keren op Lanzarote verblijft. We zullen op deze site dan ook een onderscheid maken tussen “Must see” en “overige”.

Om een aantal bezienswaardigheden goed te begrijpen willen we eerst een korte uiteenzetting geven over het leven van Cesar Manrique, wiens filosofie Lanzarote het huidige aanzien heeft gegeven.

César Manrique Cabrera werd geboren op 24 april 1919 in Puerto Naos (Arrecife) als zoon van Francisca en Gumersindo Manrique.
Zijn vader was een marktkoopman en zijn grootvader een notaris. Gumersindo kwam oorspronkelijk van Fuerteventura uit een goede familie en emigreerde naar Lanzarote. Cesar is slechts een paar minuten eerder geboren dan zijn tweelingzus Amparo. Hij had ook nog een broer.

Cesar nam als vrijwilliger deel in de Spaanse Burgeroorlog aan de kant van Franco. In de zomer van 1939, toen de Spaanse Burgeroorlog voorbij was, keerde Cesar terug naar Arrecife.
Hij studeerde vervolgens 2 jaar lang Technische Architectuur aan de La Laguna Universiteit. In 1945 reisde hij af naar Madrid om er aan de Academia de Bellas Artes de San Fernando als professor en kunstschilder af te studeren.

In het najaar van 1964 reisde Cesar naar New York waar hij tot de zomer van 1966 de gast van de Cubaanse schilder Waldo Diaz-Balart was. Waldo woonde in de Lower East Side van new York dat op dat moment een wijk van kunstenaars, journalisten en schrijvers was.
Via zijn neef Manuel Manrique, die in New York woonde, kwam hij in contact met de directeur van het Institute of International Education. De directeur verleende hem een royale subsidie die hem in staat stelde om zijn eigen studio te huren en een aantal schilderijen te produceren. Hij exposeerde met succes zijn schilderijen in de prestigieuze New Yorkse galerij “Catherine Viviano”.

Kunstenaar en architect Cesar Manrique

In NY voelde hij zich steeds meer aangetrokken tot Lanzarote. Hij beleefde New York als een kunstmatige stad waar de mensen als ratten leefden, en had heimwee naar de echtheid van de mensen en de natuur op Lanzarote. Manrique voelde dat hij naar het eiland terug moest voordat het toenemende hoeveelheid toerisme het eiland onomkeerbaar zou verminken.

Eenmaal terug in Lanzarote heeft hij zich ervoor ingezet om Lanzarote een van de mooiste plekjes op aarde te maken. Met zijn grote intuitie en artistieke vermogen identificeerde hij verschillende gebieden op Lanzarote en verbeterden hun intrinsieke schoonheid. Dergelijke werken zijn beroemde bezienswaardigheden van Lanzarote geworden waarvan zowel de toeristen als de lokale bevolking kunnen genieten.

Hij was niet alleen schilder en beeldhouwer, maar hij zette zich op Lanzarote ook in als architect, ecoloog, monumentenbeschermer, bouwadviseur en ontwerper van de stedelijke ontwikkelingen, landschappen en tuinen. Het is dan ook onmogelijk om Lanzarote in haar huidige vorm zonder de inbreng van Cesar Manrique voor te stellen.

In 25 september 1992 stierf Cesar Manrique op 73-jarige leeftijd in een tragisch auto-ongeluk in de buurt van Arrecife. Zijn nalatenschap leeft voort dankzij zijn ingenieuze werk en dat van de stichting Cesar Manrique Foundation die hem eert.

Cesar Manrique Foundation

De Cesar Manrique Foundation is gevestigd in het huis waarin de kunstenaar Cesar manrique heeft gewoond, gelegen in Taro de Tahiche (Lanzarote). De woning is waarschijnlijk het werk dat het beste de artistieke en persoonlijke idealen van Cesar weergeeft. Het is gebouwd in 1968 op de top van een vulkanische lavastroom van een vulkaanuitbarsting die zich in 1730-1736 heeft voorgedaan. Het maakt gebruik van de natuurlijke vorming van vijf vulkanische bubbels om een ongebruikelijke en voorbeeldige leefruimte in een natuurlijke ruimte te creeren. De buitenkant van het huis en de bovenste verdieping is geinspireerd op de traditionele architectuur van Lanzarote.

The Cesar Manrique Foundation is opgericht in 1992 en is een non-profit, private instelling. Per jaar heeft de foundation meer dan 300.000 bezoekers. Het dient als een cultureel platform om drie stromingen bij elkaar te brengen, namelijk de kunst, de natuurlijke omgeving en de culturele reflectie.
De foundation kent drie richtlijnen:
– Behoud, de studie en de verspreiding van het werk van Cesar Manrique.
– Bevorderen artistieke activiteit en culturele reflectie.
– Ontwikkeling van de activiteiten met respect voor de natuurlijke omgeving en het landschap.

Voor Cesar Manrique was de natuur de fundamentele referentie van zijn werk en van zijn bestaan. Tot aan zijn dood is hij erin geslaagd om een grote betrokkenheid met de verdediging van het natuurlijke milieu en van zijn geboorte-eiland Lanzarote te handhaven.(uit: http://www.info-lanzarote.nl/cesar-manrique/)

Zo heeft hij bewerkstelligd dat alleen de traditionele kleuren groen, blauw en bruin zijn toegestaan voor deuren en kozijnen. De huizen mogen niet hoger zijn dan vier verdiepingen, “palm-hoog” en moeten bovendien wit geschilderd zijn. Verder zijn grote reclame-uitingen zoals billboards verboden.

Zie ook: César Manrique 

Naar boven