Legende van Princesa Ico

Het was de 14e eeuw. Ten gevolge van een storm werd het schip van de spaanse Martin Ruiz de Avendaño op de kust van Lanzarote gesmeten. Tot geluk van de bemanning werden ze van harte welkom geheten door Zonzamas, de grote koning. Ruiz de Avendaño bleef 6 maanden op het eiland en genoot van de gastvrijheid van de aboriginals. Maar er was ook een andere reden voor zijn zo lange verblijf op Lanzarote. Fayna, de prachtige vrouw van Zonzamas, had namelijk zijn hart veroverd.

Na 6 maanden ging Martín Ruiz de Avendaño terug naar zee. Binnen vier maanden na zijn vertrek, beviel Fayna van een meisje. De naam die zij kreeg was Ico. Omdat het meisje blond haar had en witte huid, waren de geruchten dat Ruiz Avendaño de vader was, niet van de lucht. Te meer niet waar de romantiek tussen hem en Fayna tijdens zijn verblijf op Lanzarote niet onopgemerkt was gebleven.

Wanneer Zonzamas sterft, wordt hij opgevolgd door zijn zoon Tinguafaya. Echter, Tingguafaya regeert niet lang, want al snel nadat hij is uitgeroepen tot koning, wordt hj door piraten ontvoerd, samen met zijn vrouw en zeventig andere aboriginals die werden verkocht als slaven.

Na de kortstondige heerschappij van Tinguafaya, volgde Guanareme hem als koning op, een andere zoon van Zonzamas. Guanareme trouwde met zijn zus Ico. In die tijd is deze gewoonte gebruikelijk onder de aboriginals. Echter, anders dan gehoopt beleeft ook Guanareme ook geen lange regeerperiode. Hij verloor zijn leven in gevechten tegen de piraten die Lanzarote op zoek naar slaven opnieuw bezochten.

Guanareme had een zoon Hungria die nu moest regeren. Maar Atchen, een familielid, pretendeerde recht op de troon te hebben. Atchen voerde bovendien aan dat Ico weliswaar de dochter van Zonzamas was, maar ook de vrucht van de relatie tussen haar en de vreemdeling Ruiz Avendaño. Daarom zou hun zoon Hungria niet direct afstammen van Zonzamas en niet beantwoorden aan de eisen die werden gesteld om legitiem de troon te kunnen bestijgen.

De Raad ofwel de Tagoror van oudsten werd geraadpleegd en, zoals meestal gebeurde als de wijzen niet wisten welke beslissing ze moesten nemen, legden ze de oplossing van het probleem in de handen van hun godheden. Daarom besloot de Raad dat Ico een bovennatuurlijke test diende te ondergaan.

Op de dag dat de proef uitgvevoerd moest worden werden Ico en haar drie hofdames naar een grot geleid. Honderden mensen uit Lanzarote kwamen om het macabere schouwspel te bekijken. Toen Ico bij de ingang van de grot was, keek ze op de menigte en zag zij  behalve enkele geliefde gezichten, bedekt met tranen, ook haar zoon Hungria. Alleen de oude vroedvrouw van Ico durfde de regels aan haar laars te lappen en omarmde Ico stevig. Een ouderling maakte een teken en een paar mannen namen de vroedvrouw zachtjes bij de arm en voerde haar mee, zoals de wet voorschreef. Vervolgens werd de schijnbaar sterke en zeker van zichzelf zijnde Ico de grot ingevoerd, gevolgd door haar hofdames. Aan de voorkant van de grot waren groene takken opgestapeld. Vier vrouwen zorgden er voor dat er een vreugdevuur ontstond. Toen er een grote rookwolk was ontstaan, wapperden 2 mannen de rook met behulp van palmbladeren de grot in en werd de ingang van de grot afgesloten.

Buiten wachtten de mensen vol spanning het testresultaat af: als Ico niet door verstikking om het leven zou komen, zou blijken dat het bloed dat door haar aderen stroomde, echt het bloed van Zonzamas zou zijn. Na een korte tijd, hoorden de mensen kreten. Vervolgens gehoest en tot slot kwamen er alleen nog verzwakte geluiden uit de grot om vervolgens helemaal uit te sterven. Men bleef ondanks dat er geen geluid meer uit de grot kwam, net vuur opstoken en en rook de grot in wapperen.

Lange tijd later werd het vuur gedoofd en liepen de oudsten van de Raad de grot in. Vóór hen, op de grond, vonden ze de lijken van de drie hofdames van Ico. Meer naar binnen in de grot, rustend op de muur van de grot, zagen ze Ico, zwart door de rook. Haar ogen waren twee sintels die naar de oudsten van de Raad keken. Zonder een woord te zeggen, deed zij een paar wiebelende stappen. Zij weigerde alle hulp, en liep langzaam, knipperend tegen het licht, de grot uit. Zij liep naar haar zoon Hungria, de nieuwe koning van Lanzarote, en omhelsde hem. De menigte die zich had verzameld voor de grot, reageerde  uitzinnig van vreugde op het wonder dat net voor hun ogen had plaatsgevonden.

Zoals wel vaker het geval is met magische verhalen, waren er maar een paar mensen op de hoogte van hoe het wonder tot stand had kunnen komen. De rest zou nooit te weten komen wat de werkelijke reden was dat de oude vroedvrouw Ico zo stevig had omhelst alvorens zij was weggevoerd.

Niemand miste de oude knuffel van Ico en niemand van de aanwezigen had gezien hoe de vroedvrouw haar heimelijk tijdens de omhelzing dee knuffel, nat van het water, had gegeven en haar had gesmeekt om hem in de mond te nemen en hierdoor te ademen op het moment dat de rook de grot in zou komen.

En zo was Ico het leven gered en daarmee ook de troon van haar zoon.